Avonturen met Zyban deel 1. · 6 februari 2000
Mijn chemie is in de war!
In het vliegtuig had ik door dat er iets mis was. Ik ben gewend om op langere vluchten nicotine-kauwgom mee te nemen. Dat voorkomt de grootste ergernis. Weliswaar verschaft het niet de bevrediging die een sigaret geeft, maar het vermindert in ieder geval dat zuigende, allesoverheersende gevoel waardoor je alleen nog maar aan roken kunt denken.
Maar tijdens deze vlucht, op weg naar een persbijeenkomst in New York, leek het wel alsof ik Bazooka-bubbelgum in mijn mond had. Hoe ik ook kauwde, die bevrijdende lichte tinteling, die eerste aanzet tot een prettige duizeling en de onmiddelijk daarop volgende ontspanning van de nicotine die de weg naar de hersenen heeft gevonden, wilde maar niet komen. Achteraf denk ik dat de behoefte aan een sigaret misschien ook wel niet aanwezig was, maar daarvan was ik me in ieder geval niet bewust. Ik was tenslotte nog niet gestopt met roken, dus dacht ik in het vliegtuig aan een sigaret. Zo hoort dat nu eenmaal.
Na de landing zorgde ik dat ik vooraan in de rij voor de douane-beambte kwam te staan. Ik had gelukkig alleen handbagage bij me, zodat ik het lange wachten op de koffers over kon slaan. Eenmaal buiten, op de stoep van Kennedy-airport met mijn keurige nieuwe schoenen in de smeltende sneeuw, stak ik onmiddelijk de brand in een Marlboro. En weer niks. Wanhopig stak ik een tweede sigaret op en ik keek de hoeveelheid nicotine per sigaret er nog eens op na. Gewoon negen miligram, volgens de tekst op het doosje.
Achter in de taxi, op weg naar het Sheraton New York aan de Seventh Avenue in Manhattan, begreep ik wat er aan de hand was. De Zyban-pillen die ik sinds vier dagen volgens de voorschriften had ingenomen, hadden inmiddels de chemische huishouding in mijn hersenen dermate overhoop gehaald dat de nicotine blijkbaar niet meer op de juiste knoppen kon drukken.
Wie wil weten hoe Zyban nu precies werkt, moet het hier maar eens nalezen. Het belangrijkste wat ik me van die tekst herinner, is dat niet bekend is hoe Zyban helpt de ontwenningsverschijnselen van het stoppen met roken tegen te gaan. Maar dat het helpt is gebleken uit verschillende grootschalige onderzoeken. Bovendien was een collega, die nog langer, en meer rookte dan ik zelf, er ook in geslaagd om de laatste peuk uit te drukken met de hulp van Zyban.
Diezelfde collega, wiens beta-wetenschappelijke kennis ik hoog aansla, legde het verschijnsel als volgt uit. Wanneer je verslaafd bent aan roken, zorgt de nicotine voor een piek in de dopamine-productie. Dat geeft een lekker gevoel. Zyban zorgt voor een continue hoog dopaminepeil en daardoor doet de sigaret niets meer.
Misschien heeft hij gelijk, maar ik voelde me in ieder geval niet alsof ik op een constante dopaminepiek vertoefde.
Toen ik begon met het innemen van de Zyban-pillen had ik vrijdag vier februari geprikt als datum waarop ik definitief zou stoppen met roken. Twee weken na de eerste pil: precies zoals de bijsluiter adviseert.
Op zaterdag 29 januari nam ik voorlopig de laatste Zyban in. Ik besloot de kuur te onderbreken. Ik had een straffe week voor me waarin ik flink wat verhalen moest schrijven. En daarbij had ik de hulp van de sigaret hard nodig, zo wist ik. Roken zonder het bij behorende prettige gevoel was echter alleen maar frustrerend.
Nadat ik de laatste Zyban had genomen duurde het nog drie dagen voordat de sigaret weer bevrediging kon verschaffen. Mijn dopaminepeil liet weer een comfortabel tekort zien.
Inmiddels heb ik een nieuwe datum bepaald waarop ik zal stoppen met roken: vrijdag 11 februari. De voorafgaande zaterdag ben ik weer met Zyban begonnen. De eerste ervaringen hebben mij ervan overtuigd dat de chemische weerstand in die zes dagen voldoende op gebouwd zal zijn.
Aan die laatste sigaretten zal ik weinig plezier beleven, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Lees verder in het tweede deel van Avonturen met Zyban
* * *